Λητω Μεσσηνη: Τωρα οι ιδεολογιες ξεσκεπαζονται, τωρα βγαινουν οι αληθινες προθεσεις

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Πλέον μπορούμε να πούμε πως η κάθε στιγμή είναι δώρο. Είτε βρισκόμαστε στο σπίτι, είτε έξω, είτε μόνοι, είτε με την οικογένεια ή τους συντρόφους μας. Κάθε εμπειρία που βιώνουμε είναι μια αφορμή εξέλιξης. Αναλογιζόμενοι την αβεβαιότητα της ανθρώπινης μοίρας, την ταχύτητα μεταβολής της ζωής, η οποία πλέον παρομοιάζεται με το γρήγορο πέταγμα μιας μύγας από το ένα σημείο στο άλλο, συζητάμε με ανθρώπους της τέχνης για την κρίση του Covid-19.

Τη Λητώ Μεσσήνη η καραντίνα την πέτυχε εν μέσω της δεύτερης σεζόν παραστάσεων του “Masterclass”, στο πλευρό της Μαρίας Ναυπλιώτου, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου, στο θέατρο “Χορν” και δύο ημέρες πριν από την πρεμιέρα της πρώτης ελληνικής queer όπερας στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Επρόκειτο για μια ριζική διασκευή της εμβληματικής μπαρόκ όπερας “Ορφέας” του Κλάουντιο Μοντεβέρντι – με τίτλο Orfeas 2020 – από το ντουέτο εννοιολογικής τέχνης ΦΥΤΑ.

Παράλληλα τη βρήκε να περιμένει υπομονετικά την καινούργια συνεργασία της ομάδας μουσικού θεάτρου “Ραφή”, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος, με τους Nova Melancholia και τον Μιχάλη Σιγανίδη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη, που δίνει ειδικό βάρος, ποιητικές διαστάσεις κι αποχρώσεις σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνει, λάμποντας με το ταλέντο της και την πάντα καθηλωτική και θεσπέσια φωνή της, λέει στο catisart.gr:

“Μου λείπει ο αυθορμητισμός του αγγίγματος, η αίσθηση της καθημερινής ελευθερίας, η επαφή έξω από τις οθόνες. Πράγματα που θεωρούσα δεδομένα και τώρα αποκτούν ζωτική σημασία”. Συμπληρώνει δε πως τον καιρό του εγκλεισμού αφιερώνει χρόνο για να δει παραστάσεις online, “αδημονώντας για την ημέρα που θα ξαναγυρίσουμε στα θέατρα”.

Αυτό που την απασχολεί είναι “σε τι κοινωνία θα ζούμε από δω και πέρα”. Και αναρωτιέται: “Θα οδηγηθούμε σε ολοκληρωτικά και ελεγκτικά καθεστώτα στο όνομα της δημόσιας υγείας και του κοινού καλού; Έχουμε τη διαύγεια να επιλέγουμε πλέον κυβερνήσεις που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους;”.

Φωτογραφία: Ηλίας Μαδούρος

Λητώ, τι σου λείπει περισσότερο αυτό τον καιρό που είμαστε απομονωμένοι στο σπίτι;

*Μου λείπουν οι κοντινοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, οι συνεργάτες μου, η δουλειά μου. Μου λείπει ο αυθορμητισμός του αγγίγματος, η αίσθηση της καθημερινής ελευθερίας, η επαφή έξω από τις οθόνες. Πράγματα που θεωρούσα δεδομένα και τώρα αποκτούν ζωτική σημασία.

Έχεις αποκτήσει κάποια νέα συνήθεια τις ημέρες της καραντίνας;

*Έχω αποκτήσει την κουραστική συνήθεια να καθαρίζω τα προϊόντα που αγοράζω πριν τα τοποθετήσω σε ψυγείο και ντουλάπια. Να απολυμαίνω επίσης τα πόμολα. Δεν ήμουν ποτέ σχολαστική με αυτά. Καθημερινή μου ρουτίνα πια το να μετράω τη θερμοκρασία μου.
Έχω ξαναβρεί τη συνήθεια του διαβάσματος μέσα στη μέρα – να βυθίζομαι σε ένα βιβλίο, να παρασύρομαι από το νήμα της αφήγησης. Αφιερώνω τώρα χρόνο για να δω παραστάσεις online, αδημονώντας για την ημέρα που θα ξαναγυρίσουμε στα θέατρα.

Κάποιες ιδεολογικές διαφορές μας μήπως πρέπει να παραμερισθούν αυτό τον καιρό;

*Νομίζω τώρα έχει έρθει η στιγμή να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά, στην πραγματική τους διάσταση. Τώρα οι ιδεολογίες ξεσκεπάζονται, τώρα βγαίνουν οι αληθινές προθέσεις. Οι ιδεολογικές διαφορές φωτίζονται και αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε.
Αυτό που παραμερίζεται για την ώρα είναι τα θεμελιώδη δικαιώματά μας – η ατομική και κοινωνική ελευθερία, η ιδιωτικότητά μας, τα εργασιακά δικαιώματα. Και αυτά πρέπει να διαφυλάξουμε όταν βγούμε από την κρίση.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Την ώρα του παγκόσμιου συναγερμού, όπου όλα κινδυνεύουν και όλα αναθεωρούνται, τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή μας;

*Το χιούμορ μάς εξισορροπεί, μας απελευθερώνει. Φέρνει μία στιγμή ευχαρίστησης και ικανοποίησης μπροστά σε μια κατάσταση που μας προκαλεί δυσφορία. Δεν σημαίνει ότι διακωμωδώντας αυτό που βιώνουμε το υποτιμούμε. Χρησιμοποιούμε το χιούμορ ως άμυνα. Έρχεται ως βαθύτερη ανάγκη.

Τι κληρονομιά θεωρείς ότι θα μας αφήσει όλο αυτό που ζούμε τώρα;

*Σίγουρα τα πράγματα δεν θα επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Για αρχή ίσως μας μείνουν κάποιες φοβίες και καχυποψίες σε θέματα υγείας, σωματικής εγγύτητας και συνωστισμού. Ίσως πάλι γίνουμε πιο θερμοί με τους ανθρώπους, εκτιμήσουμε τα πράγματα και τα πρόσωπα που έχουμε γύρω μας, κινηθούμε σε έναν πιο συμφιλιωτικό τρόπο ζωής.
Όμως αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι σε τι κοινωνία θα ζούμε από δω και πέρα. Θα οδηγηθούμε σε ολοκληρωτικά και ελεγκτικά καθεστώτα στο όνομα της δημόσιας υγείας και του κοινού καλού; Έχουμε τη διαύγεια να επιλέγουμε πλέον κυβερνήσεις που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους; Που μεριμνούν πραγματικά για το δημόσιο σύστημα υγείας και την οικονομική ενίσχυση των στρωμάτων και των κλάδων που έχουν πληγεί από την κατάσταση αυτή; Θα καταλάβουμε άραγε ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε με γνώμονα τον μικρό εγωκεντρικό εαυτούλη μας;

Ποια είναι η ευχή σου;

*Αρχικά, να βγούμε από αυτό το καθεστώς φόβου και να ανασάνουμε ελεύθερα.
Να είμαστε γενναίοι και δυνατοί για την καινούργια, πολύ δύσκολη,περίοδο που έρχεται. Να μπορέσουμε πάλι να σταθούμε στα πόδια μας και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Να μπορούμε ξανά να εμπιστευόμαστε.

Βιογραφικό

Λητώ Μεσσήνη
Υψίφωνος

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών (τάξη Ιουλίας Τρούσσα). Συνέχισε τις σπουδές της στο Στούντιο Όπερας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με την οποία συνεργάζεται από το 2011.

Επιπλέον έχει συνεργαστεί με το Linbury Theatre της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου, το BAM της Νέας Υόρκης (ODC Ensemble), το Φεστιβάλ Αθηνών, την ορχήστρα Καμεράτα – Musica Atenea, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το τμήμα Προηγμένων Μουσικών Σπουδών στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης (İTÜ MIAM) κ.ά.

Έχει δουλέψει με θεατρικούς σκηνοθέτες (Ελλή Παπακωνσταντίνου, Ο. Παπασπηλιώπουλος, Θ. Παπακωνσταντίνου, Θ. Μοσχόπουλος, Δ. Καρατζάς, Θ. Αμπαζής, Α. Ξάφης κ.ά.), χορογράφους (Μ. Γοργία, Α. Μπένετ, Ζ. Χατζηαντωνίου, Κ. Ρήγος) και συνθέτες (Δ. Μαραμής, Κ. Σελαμσής, Θ. Αμπαζής, Χ. Γωγιός, Γ. Δούσης κ.ά.), με ομάδες μουσικού θεάτρου, performance και χορού (The Medium Project, ODC Ensemble, Opera Chaotique, Ομάδα Αμάλγαμα).

Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας μουσικού θεάτρου ΡΑΦΗ, με δραστηριότητα από το 2012 και συνεργασία με σημαντικούς θεσμούς (ΕΛΣ, Φεστιβάλ Αθηνών, ΟΜΜΑ) και σκηνοθέτες (Α. Καραζήσης, Πρ. Αλειφερόπουλος, Θ. Γλυνάτσης, Αλ. Ευκλείδης, Π. Μέξης κ.ά.).