Οι Ελληνίδες της όπερας που μας μαγεύουν με τις φωνές τους

5 υπέροχα κορίτσια της όπερας μιλούν στο Ladylike.gr

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.

Λητώ Μεσσήνη- Υψίφωνος

To έντονα καλλιτεχνικό περιβάλλον της, τής έδωσε όλα τα απαραίτητα ερεθίσματα στην απόφασή της να ζει καλλιτεχνικά!  Η μητέρα της σκηνοθέτις, ο πατέρας της μουσικός και φυσικά παιδικές παραστάσεις, συναυλίες, παραμύθια, μουσικές, θεατρικό παιχνίδι. Έτσι όταν ήταν μικρή, ξεκίνησε μαθήματα πιάνου, αρχικά στο σπίτι κι έπειτα στο Ωδείο Αθηνών ενώ παράλληλα, συμμετείχε στις χορωδίες του Ωδείου και του σχολείου. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι μεγαλύτερη απόλαυση βρίσκει στο τραγούδι. Κι έτσι γράφτηκε στη Σχολή Μονωδίας του Ωδείου Αθηνών, με μόνο ζητούμενο την καλλιέργεια της φωνής όμως αποφοίτησε με Άριστα παμψηφεί και έπαινο εξαιρετικής επίδοσης. Αυτό ήταν! Η όπερα την είχε κερδίσει και ένας ολόκληρος κόσμος απ’ όλες τις παραστατικές τέχνες ανοίχτηκε μπροστά της.  Παρά το γεγονός ότι έχει μία μεγάλη και σημαντική πορεία στο κλασικό τραγούδι, εκείνη επιλέγει ως πιο ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα της,   τη « Φροσύνη» του Παύλου Καρρέρ με την ομάδα μουσικού θεάτρου «Ραφή» και την σκηνοθέτη Ζωή Χατζηαντωνίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Πέρα του ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψουμε υπό τη σκέπη ενός οργανισμού όπως το ΟΜΜΑ και μάλιστα με μία ομάδα εξαιρετικά ταλαντούχων συνεργατών, η Φροσύνη έχει και σημασία ιστορική. Πρόκειται για έργο που δεν είχε παιχτεί τα τελευταία 100 χρόνια κι εμείς το ανακαλύψαμε και το ανασυνθέσαμε, μουσικά, σκηνικά, ιστορικά κι ερμηνευτικά

Αυτόν τον καιρό, σχεδιάζει με την ομάδα «Ραφή» τα επόμενα βήματά της Φροσύνης εκτός Αθήνας και ίσως εκτός Ελλάδας ενώ  ξεκινάει πρόβες για μία παιδική οπερέτα που θα γίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, την «Ιδέα» του Γκούσταβ Χολστ.

Εκτός από την καλή φωνή,  για το κλασικό τραγούδι, χρειάζεται  πειθαρχεία, διάθεση για δουλειά, πείσμα, αντίληψη. Η ωραία φωνή είναι ένα υλικό που για να εξελιχθεί, χρειάζεται να γίνουν διάφορες ‘ζυμώσεις’.

Η Ελλάδα έχει μία οπερατική παράδοση 2 αιώνων.  Ήδη από τον 18ο αιώνα, ξένοι λυρικοί θίασοι περιόδευαν στα Επτάνησα δίνοντας παραστάσεις σε ελληνικά θέατρα, ενώ από τις αρχές του 19ου αιώνα, έργα Ελλήνων επτανήσιων συνθετών παίζονταν και εκτός Ελλάδας, με μεγάλη μάλιστα επιτυχία, αντάξια των αντίστοιχων οπερετικών έργων του εξωτερικού. Ακόμα και τα μετέπειτα, πιο ‘ελαφρά’ είδη μουσικού θεάτρου, η ελληνική οπερέτα, η επιθεώρηση, διατηρούν το λυρικό ιδίωμα στην αισθητική του ήχου. 

Στην Ελλάδα, ο χώρος της Όπερας είναι ακόμα μικρός και οι δυνατότητες για εργασία –με την ύπαρξη ενός μόνο λυρικού θεάτρου- είναι ελάχιστες.  Πρέπει κανείς μόνος του να δημιουργήσει τις ευκαιρίες που θα τον αναδείξουν. Έτσι, εκτός από ταλέντο χρειάζεται εργατικότητα, ευρηματικότητα και προσαρμοστικότητα.

Η όπερα είχε πάντα απήχηση στην Ελλάδα. Έτσι και τώρα οι παραγωγές εντός κι εκτός Λυρικής Σκηνής μαζεύουν ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Κάθε γενιά διαμορφώνει τα δικά της αισθητικά πρότυπα.  Σήμερα, η όπερα είναι εξωστρεφής κι επικοινωνιακή ως ανταγωνιστικό προϊόν πολιτισμού. 

Ο λυρικός τραγουδιστής, όπως κι ένας πρωταθλητής, φτάνει το σώμα σε ακραίες καταστάσεις. Και μάχεται ενάντια στο χρόνο και τη φθορά που αυτός επιφέρει στην ανθρώπινη φύση. Το σώμα του είναι το όργανό του και πρέπει να το φροντίζει.

Από την άλλη, είναι αδύνατον να ζούμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Κι αυτό γιατί ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη να ζήσει, να γνωρίσει, να διαβάσει, να παθιαστεί, να μαζέψει εμπειρίες που θα τις χρησιμοποιήσει στην τέχνη του.    

Ντίβες υπάρχουν στο εξωτερικό. Εκεί το star system της όπερας είναι αρκετά ισχυρό. Στην Ελλάδα ένας τέτοιος όρος δεν υφίσταται.

Στόχος μου είναι να εξελίσσομαι σε αυτό που κάνω και η δουλειά μου να χαρακτηρίζεται από ποιότητα και ήθος. Θα ήθελα να δω την ομάδα Ραφή -την οποία δημιουργήσαμε με δύο φίλους και συνεργάτες (την Αναστασία Κότσαλη και τον Μιχάλη Παπαπέτρου) και τα τελευταία χρόνια κάνουμε δικές μας δουλειές-να κάνει βήματα και στο εξωτερικό.